Ή αλλιώς, “Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας”
Αριστερά πάνω, είναι η 1750 GT AM (Φωτο 1). Τυχαία επιλογή από τα θρυλικά μοντέλα της Alfa Romeo. Δεξιά της, είναι μια επίσης τυχαία φωτο (2), που απεικονίζει αρκετές από τις δεκάδες διαφορετικές μάρκες αυτοκινήτων που κυκλοφορούν καθημερινά.
Διάλεξα την Αlfa, γιατί είναι η μάρκα που έχει, ίσως, το πιο παθιασμένο κοινό και τους πιο φανατικούς οπαδούς στον κόσμο, επονομαζόμενους ως Alfisti. Ανεξάρτητα για το αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ο ισχυρισμός τους, το ότι δηλαδή “η Alfa Romeo είναι η επιτομή του αυτοκινήτου”, γεγονός είναι πως την υποστηρίζουν και την προτιμούν με υπερβολικό ζήλο.
Η ουσία του προλόγου μου, έγκειται στο παράδειγμα που χρησιμοποιώ σε συζητήσεις για την κατάσταση των πολεμικών τεχνών στη χώρα μας.
Αυτό δηλαδή που λέει πως, δεν γίνεται να σε ενδιαφέρει η τάδε ή η δείνα μάρκα αυτοκινήτου, όσο κι αν την αγαπάς, γουστάρεις, αβαντάρεις…, και να αδιαφορείς για την πορεία και εξέλιξη της αυτοκίνησης. Πολλώ δε μάλλον να τις αντιμάχεσαι!
[Για παράδειγμα, δεν απολαμβάνουν όλοι οι αυτοκινητόφιλοι, το EBS/ESP? Το PAS? Τον καταλυτικό μετατροπέα; Δεν επηρέασε σχεδόν όλες τις μάρκες η μπροστινή κίνηση; Δεν προσθέτει στην οδηγική απόλαυση το In-Vecicle Infotainment? Δεν είναι προς όφελος της ασφάλειας όλων των οδηγών, σημαντικές καινοτομίες, όπως οι ζώνες 3 σημείων, το υδραυλικό τιμόνι, τα φλας, οι αερόσακοι, το αυτοφερόμενο αμάξωμα…;
Aκόμα και όσοι οδηγοί (και πεζοί) αδιαφορούν πλήρως για τους αγώνες Formula 1, δεν έχουν τύχει, κι ας μη το γνωρίζουν, σημαντικών ευεργετημάτων που έχουν προκύψει από αυτή ακριβώς τη διαδικασία, όπως η ανάπτυξη της τεχνογνωσίας των ελαστικών και των κινητήρων;]
Είναι δύσκολο άραγε, να κατανοήσει κάποιος, πως αν μειωθεί το ενδιαφέρον των καταναλωτών για τη χρήση αυτοκινήτου, αυτό νομoτελειακά θα πλήξει και την αγαπημένη του μάρκα; Δεν αντιλαμβάνεται ο καθένας, πως αν ελαττωθούν η προαγωγή και η εξέλιξη της αυτοκίνησης, αυτό θα μετακινηθεί και για την μάρκα ή το μοντέλο της αρεσκείας του;
Tώρα, αγαπητέ αναγνώστη, όπου “Alfa Romeo” βάλε ένα οποιοδήποτε συγκεκριμένο στυλ ή σύστημα, και όπου “αυτοκίνηση” βάλε τις πολεμικές τέχνες εν γένει, και θα αντιληφθείς το οξύμωρο του θέματος.
Ναι μεν, απολύτως φυσικό και θεμιτό, ο καθένας μας για τους δικούς του ποικίλους λόγους να έχει αφοσιωθεί στην τέχνη που έχει επιλέξει, στο στυλ που προτιμά, στο σύστημα που καλύπτει τις ανάγκες του, στην τεχνοτροπία που έχει στην καρδιά του… αλλά το θέμα δεν είναι στον ασκούμενο.
[Σαφώς και δεν ενδιαφέρει, για παράδειγμα, τον αθλητή του Καράτε ότι τα προστατευτικά χεριών και ποδιών που αγωνίζεται, πρωταγωνιστούσαν από το 1963 στις ΗΠΑ στους αγώνες Semi Contact του Robert Trias, και αργότερα του μεγάλου Αllen Steen και πολλών ακόμα θρυλικών δασκάλων – Mike Anderson, Al Dacascos, Ed Parker, Al Reyes, Mike Stone, Kang Rhee, Jhoon Rhee… ούτε τον αθλητή του Taekwondo ότι το hogu που χρησιμοποιεί το άθλημά του στο sparring από το 1950, χρησιμοποιείται ως Do, (μέρος του Bogu), από την περίοδο Edo (1603 – 1838), αλλά δείχνει τη συνέχεια και τη σύνδεση που ευρύτερα υπάρχει ιστορικά στο χώρο.]
Το θέμα αγαπητέ αναγνώστη, είναι στους ιθύνοντες των αθλητικών ομοσπονδιών που σχετίζονται με το κράτος, και οι συντεχνίες που έχουν δημιουργήσει και μανιωδώς συντηρούν.
[Ιστορικές συναντήσεις κολοσσών του χώρου σε κοινή διοργάνωση (Εnoeda, Huang, Suzuki – Shotokan, Tang Soo Do, Wado) στον Μίλωνα (φωτο 3), που διάβαζα στο ξεκίνημά μου με τις πολεμικές τέχνες, είναι όνειρο θερινής νυκτός στις μέρες μας! Να σημειωθεί πως στην ιστορία των πολεμικών τεχνών στην Ελλάδα, έχει καταγραφεί ανοιχτό πρωτάθλημα στις αρχές της δεκαετίας του ’70, που συμμετείχαν οι σχολές των Γ. Βερώνη (Shotokan), G. Page (Tang Soo Do), Β. Ζαχόπουλου (Okinawa te), Θ. Μεγαρίτη (Shotokan), Σ. Σαργού (Okinawa te) και της AKDA (Wado Ryu)!
Μήπως θα μπορούσαν στις μέρες μας “6” σχολές, να πράξουν το ίδιο, έστω και ως φιλική συνάντηση, χωρίς να αντιμετωπίσουν την ρητή απαγόρευση της αναγνωρισμένης ομοσπονδίας (!) και τα όσα νομικά, και άλλα, προβλήματα προκύπτουν από αυτή;
Τα ανοιχτά πρωταθλήματα, κυρίως με αγώνες ημί επαφής – point system, μεσουράνησαν έως και τα τέλη της δεκαετίας του ’90, ενώ συνεχίζονται, σε πολύ μικρότερο εύρος, έως και σήμερα, με διάφορες αγωνιστικές κατηγορίες.
Η κοινή συνύπαρξη διαφορετικών στυλ, σε εθνικές ή διεθνείς εκδηλώσεις (φωτο 4, 5, 6) που προάγουν τις πολεμικές τέχνες, είναι αποτέλεσμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας και μόνον, εδώ και πολλά – πολλά χρόνια! Αλλά και αυτές οι διοργανωτικές ενέργειες, πλείστες όσες φορές έχουν κυνηγηθεί αισχρά από τους “αναγνωρισμένους”… Φευ]
Για να αντιληφθεί και ο αδαής την τραγελαφική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, ας φανταστεί ένα κράτος που θα ήταν νόμιμη η πώληση και κυκλοφορία 12 μόνο συγκεκριμένων μοντέλων αυτοκινήτου, και όλα τα άλλα όχι! Θα μπορούσε να υπάρξει λέτε;
Και όμως, στη χώρα μας, σε παγκόσμια αποκλειστική πατέντα (sic), μόνο 12 συγκεκριμένα μαχητικά αθλήματα μπορούν να διδαχθούν νομίμως! Εν έτει 2021, το Ελληνικό κράτος, ενώ τύποις αποδέχεται εδώ και χρόνια, την ύπαρξη αναγνωρισμένων και ΜΗ αναγνωρισμένων αθλημάτων*, κατ΄ ουσίαν δεν παρέχει τη δυνατότητα απόκτησης άδειας εξασκήσεως επαγγέλματος προπονητού των ΜΗ αναγνωρισμένων! Ξεκάθαρη κίνηση είτε για την απάλειψη πολλών μαχητικών αθλημάτων, είτε για την αναγκαστική προσχώρησή τους στο “μαντρί”!
Αντέχετε μεγαλύτερο τραγέλαφο και παραλογισμό; Φανταστείτε ένα κράτος, όπου είναι νόμιμο (αναγνωρισμένο) μόνο το Hyundai που παράγεται από εργοστάσιο με έδρα την Αυστρία, και έκνομο το Hyundai που παράγεται από εργοστάσιο με έδρα την Αγγλία ή τη Ν/Β. Κορέα ή τον Καναδά! Οπου Hyundai βάλτε Ιnternational Taekwondo! Σωστά καταλάβατε. Ισχύει, και αυτό, στην Ελλάδα!
*Φυσικά, η έννοια “πολεμικές τέχνες”, αντιμετωπίζεται ως κάτι το παντελώς ανύπαρκτο στην Ελληνική νομολογία. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό! ΔΥΣΤΥΧΩΣ
[Ωστόσο, ας ακολουθήσουμε αυτό το Ελληνικό αλόγημα των αναγνωρισμένων στυλ, προς χάρη της συζήτησης. Εστω, για παράδειγμα αναγνωρίζεται το Aikido (όχι φυσικά ως άθλημα (!), αλλά ως σύστημα πολεμικής τέχνης που δεν εμπλέκεται με αγώνες, πρωταθλητισμό κλπ)
Με ποιο σκεπτικό ακριβώς, δεν θα αναγνωριστούν αυτοδικαίως και τα Daito Ryu, Yagyu Ryu, Tenjin Ryu… ως αυτοτελή συστήματα, μιας και ο ιδρυτής επηρεάστηκε από αυτά, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, για την δημιουργία του Aikido?
Στη συνέχεια, σε ποια βάση, θα αποκλειστούν από αυτή την αναγνώριση, όσοι δεν ανήκουν – ακολουθούν τη γραμμή του Αikikai που είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός της τέχνης;
Mε ποια λογική, θα αντιμετωπιστούν ως “παρίες” και θα χαρακτηριστούν ως μη αναγνωρισμένοι, οι δάσκαλοι που ακολουθούν άλλη γραμμή; (Πχ, Yoshinkan, Ki Society, Tenshin, Iwama Ryu… ακόμα και στο νεοσύστατο Νihon Goshin?]
Εν κατακλείδι, η ανάπτυξη, προαγωγή, προώθηση και διεύρυνση των πολεμικών τεχνών εν γένει, δημιουργεί την απαραίτητη τάση, που ωφελεί το κάθε σύστημα αναλογικά. Το κοινό που απευθύνονται οι πολεμικές τέχνες είναι πολυποίκιλο, και όσο ένα ή περισσότερα στυλ καλύψουν την κατά Αίσωπο μερίδα του λέοντος, πρέπει να υπάρχει τόπος ώστε να καλυφθούν και οι ανάγκες των υπολοίπων, ειδάλλως θα στραφούν σε άλλου είδους ενασχολήσεις. Αυτοί και όλοι μαζί, θα παραγάγουν και θα δημιουργήσουν το νέο ανανεωμένο κοινό που θα διαχυθεί με τη σειρά του στα στυλ της επιλογής του, και όλο αυτό θα ανακυκλώνεται προς γενικό – συνολικό όφελος του χώρου.
Απλοποιημένο παράδειγμα, 1: Η “Μαρία”, αναζητά σχολή και στυλ για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για Αυτοάμυνα – Αυτοπροστασία. Φυσικά και δεν θα προτιμήσει να ασχοληθεί με αγωνιστική προπόνηση που σκοπό έχει τον πρωταθλητισμό, ούτε θα καλυφθεί από την ακολουθία συγκεκριμένων κανονισμών, χρήσης προστατευτικών κλπ. Ωστόσο μπαίνοντας στον χώρο των πολεμικών τεχνών, είναι πολύ πιθανόν να εμφυσήσει στα παιδιά της να ασχοληθούν με αυτές, τα οποία κατά μεγάλο ποσοστό θα επιλέξουν ένα μαχητικό άθλημα. Τα παιδιά της, θα συμπαρασύρουν συμμαθητές και ξαδέλφια…
Ομοίως και ο επαγγελματίας που έχει αυξημένη ανάγκη τη γνώση αυτοάμυνας (πχ πλασιέ κοσμημάτων, VIP Security, στέλεχος ειδικής ομάδας σωμάτων ασφαλείας κλπ) ή ο ενήλικος που δεν αρέσκεται, ή δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, στον πρωταθλητισμό ή που προτιμά να αποκομίσει τα φιλοσοφικά – πνευματικά οφέλη μιας πολεμικής τέχνης.
Απλοποιημένο παράδειγμα 2: Ο Κωστάκης θα γίνει μέλος ενός αθλητικού συλλόγου. Η ενεργή ενασχόλησή του με το μαχητικό άθλημα, και τα οφέλη που θα αποκομίσει από αυτή, είναι πιθανό να παρακινήσουν τον μεγάλο του αδελφό ή τους γονείς του, να ενταχθούν σε ένα τμήμα πολεμικών τεχνών…
Πρέπει να κατανοηθεί, πως το σημαντικότερο όλων, ασχέτως τρόπου προσέγγισης, παραμένει το γεγονός να επιλέξουν οι άνθρωποι, ολοένα και περισσότεροι, να ενταχθούν στον μαγικό – ποικιλόμορφο κόσμο και στην τεράστια οικογένεια των Πολεμικών τεχνών.
Το αν θα υπηρετήσουν την παραδοσιακή ή την σύγχρονη πλευρά αυτού του χώρου, το αν ακολουθήσουν τον αθλητικό, ρεαλιστικό ή πνευματικό τρόπο…, είναι ένας πιο ελάσσων τομέας που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει η οποιαδήποτε μεταβολή.
Το μείζον είναι να υπάρχουν οι προοπτικές που να επιτρέπουν και να δίνουν την ευκαιρία στον καθ’ ένα να ενταχθεί εκεί που νομίζει μετά από προσωπική επιλογή. ΕΛΕΥΘΕΡΑ
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκπαίδευσης Τεχνών Αυτοάμυνας – ΠΟΕΤΑ, προασπίζει και μάχεται υπέρ αυτού του δικαιώματος, με βασικό σκοπό και στόχο, την προαγωγή της μαχητικής πλευράς των πολεμικών τεχνών, που είναι η Αυτοάμυνα.
Μaster Μιχάλης Κοσσυβάκης
Eκπαιδευτής ένοπλης και άοπλης μάχης / Προπονητής Καράτε ΓΓΑ / Διεθνής εισηγητής.
